The Philosophy of Social Science: A Contemporary Introduction examines the perennial questions of philosophy by engaging with the empirical study of society. The book offers a comprehensive overview of debates in the field, with special attention to questions arising from new research programs in the social sciences. The text uses detailed examples of social scientific research to motivate and illustrate the philosophical discussion. Topics include the relationship of social policy to social science, interpretive research, action explanation, game theory, social scientific (...) accounts of norms, joint intentionality, reductionism, causal modeling, case study research, and experimentation. (shrink)

Andy Clark once remarked that we make the world smart so we don’t have to be (Clark, 1997). What he meant was that human beings (along with many other animals) alter and transform their environments in order to accomplish certain tasks that would prove difficult (or indeed impossible) without such transformations. This remarkable insight goes a long way towards explaining many aspects of human culture, ranging from linguistic notational systems to how we structure our cities. It also provides the basis (...) for Mark Rowlands’ thought-provoking and insightful book, The New Science of the Mind. (shrink)

One after Other, Legionella and Covid have marked everyday life on Portugal and on the world in the last two-there years, creating a kind of vão (bay), rebaixamento, in the moeur of society and individuals.

Mindfulness is a form of meditation that derives from Buddhist practice and is one of the fastest growing areas of psychological research. Studies investigating the role of mindfulness in the treatment of behavioural addictions have – to date – primarily focused on gambling disorder. Recent pilot studies and clinical case studies have demonstrated that weekly mindfulness therapy sessions can lead to clinically significant change among individuals with gambling problems. Although preliminary findings indicate that there are applications for mindfulness approaches in (...) the treatment of gambling disorder, further empirical and clinical research utilizing larger-sample controlled study designs is clearly needed. (shrink)

Mark Coeckelbergh starts his book with a very powerful picture based on a real incident: On the 9th of January 2020, Robert Williams was wrongfully arrested by Detroit police officers in front of his two young daughters, wife and neighbors. For 18 hours the police would not disclose the grounds for his arrest (American Civil Liberties Union 2020; Hill 2020). The decision to arrest him was primarily based on a facial detection algorithm which matched Mr. Williams’ driving license photo (...) with the picture of a man who was suspected of watch theft two years earlier. Not only did the computer ‘get it wrong’ as one of the detectives said, when Mr. Williams made them aware that the picture of the suspect obviously wasn’t resembling him, the probably unreliable algorithm very likely contributed to racial discrimination (Hill 2020). It is well documented that many available facial detection algorithms at this time had significant problems (e.g. a comparably high false positive rate) with respect to black persons, like Mr. Williams (NIST 2019). Multiple causes may exist, such as unbalanced training datasets and insufficient optimization. Coeckelbergh compares the disturbing case of Mr. Williams with a political interpretation of Franz Kafka’s The Trial, where the protagonist, Josef K., is accused of an unspecified crime by an opaque, oppressive and absurd bureaucracy: “In the 21st-century United States, Josef K. is black and is falsely accused by an algorithm, without explanation” (p. 2). (shrink)

In this paper, I contest increasingly common "realist" interpretations of Hegel's theory of "the concept" (der Begriff), offering instead a "isomorphic" conception of the relation of concepts and the world. The isomorphism recommended, however, is metaphysically deflationary, for I show how Hegel's conception of conceptual form creates a conceptually internal standard for the adequacy of concepts. No "sideways-on" theory of the concept-world relationship is envisioned. This standard of conceptual adequacy is also "graduated" in that it allows for a lack of (...) fit between concept and world. The possibility for a "maximally isomorphic" fit between concept and world obtains through the teleological realization of concepts, which marks especially the "artificial" world of human culture (law, art, religion, etc.). Some of the most seemingly exaggerated claims Hegel makes about the concept, I contend, can be understood when we consider the significance Hegel ascribes to human making, which is provided for in his conceptual theory. But my framework provides an interpretive key for the way Hegel sees concepts imperfectly realized in the natural world as well. (shrink)

Within the Anglo-American world, economic liberalism is generally viewed as having only one progenitor—Adam Smith—and one offspring—neoliberalism. But it actually has two. The work of G. W. F. Hegel was also very influential on the development of economic liberalism, at least in the German-speaking world, and the most powerful contemporary instantiation of economic liberalism within that world is not neoliberlaism, but ordoliberalism, although this is generally unknown and certainly unacknowledged outside of Continental Europe. Accordingly, what I am going to be (...) doing in this piece is trying to bring ordoliberalism more directly into the light—I will argue that by comparing and contrasting the views of Smith and Hegel or at least between how Smith and Hegel tend to be currently (mis)understood, we can better understand both the roots and the nature of these two contemporary incarnations of economic liberalism, and the light this sheds, in turn, brings some interesting and important features of these two contemporary theories into view. From Smith, for example, neoliberals took the idea of the invisible hand, although I am going to argue that contemporary advocates of invisible hand theory have largely misconstrued or at the very least overstated the significance of this metaphor. From Hegel, in contrast, ordoliberals took the idea of the civil society, and I will argue that the civil society is a much better metaphor not only for Hegel's but also for Smith's views. Indeed, I will argue that ordoliberalism, not neoliberalism, is a better and more coherent instantiation of economic liberalism than neoliberalism could ever be. (shrink)

This paper is about the work of a long forgotten philosopher and his views which have surprising relevance to discussions in present-day philosophy of mind and cognitive science. I argue that, far from being a traditional idealist, Mitchell advanced a very subtle position best seen as marking a transition from idealist views and later materialist accounts, the latter popularly attributed to Australian philosophers in the second half of the 20th century.

In this essay, I give an analysis of the account of non-being in the Weltalter, focusing on the ways in which this account reflects Schelling’s new ontology of revelation. I begin by discussing the connection between non-being and the fundamental distinction between the principles in God. I then turn to the relationship of non-being to being in the Weltalter and show how a new meaning of being allows Schelling to distinguish non-being from nothing. The new meaning of being also makes (...) possible a distinction between essential non-being and de facto non-being; this distinction allows for the temporal sequence of revelation and the possibility of evil. I conclude by showing the implications of Schelling’s theory of non-being for his understanding of creation. (shrink)

Wrong beliefs, known by some as ‘alternative facts’, have proliferated lately in important areas of human life, including social, political, and public health domains. This can be and has been damaging. This brief article proposes an epistemological category classification of these wrong beliefs, with the following mappings: a) ‘No-Information’ marked by willful blindness produces ‘Empty Beliefs’; b) ‘Mis-Information’ yields ‘Mis(taken) Beliefs’; and c) ‘Dis-Information’ predicated on blatant distortions produces ‘Dis(torted) Beliefs’. This simple classification system, is perhaps epistemologically satisfying, and moreover (...) could have positive policy implications. (shrink)

In this paper, I argue that it is open to semicompatibilists to maintain that no ability to do otherwise is required for moral responsibility. This is significant for two reasons. First, it undermines Christopher Evan Franklin’s recent claim that everyone thinks that an ability to do otherwise is necessary for free will and moral responsibility. Second, it reveals an important difference between John Martin Fischer’s semicompatibilism and Kadri Vihvelin’s version of classical compatibilism, which shows that the dispute between them is (...) not merely a verbal dispute. Along the way, I give special attention to the notion of general abilities, and, though I defend the distinctiveness of Fischer’s semicompatibilism against the verbal dispute charge, I also use the discussion of the nature of general abilities to argue for the falsity of a certain claim that Fischer and coauthor Mark Ravizza have made about their account. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:diacritics 35.1 (2005) 8-21MuseSearchJournalsThis JournalContents[Access article in PDF]Klossowski's Reading of Nietzsche Impulses, Phantasms, Simulacra, StereotypesDaniel W. SmithIn his writings on Nietzsche, Pierre Klossowski makes use of various concepts—such as intensities, phantasms, simulacra and stereotypes, resemblance and dissemblance, gregariousness and singularity—that have no place in Nietzsche's own oeuvre. These concepts are Klossowski's own creations, his own contributions to thought. Although Klossowski consistently refused to characterize himself as a philosopher ("Je (...) suis une 'maniaque,'" he once said, "Un point, c'est tout!"),1 his work in its entirety was marked by an extraordinary conceptual creation. From this point of view, his Nietzsche and the Vicious Circle can be read as a work in philosophy—at least in the idiosyncratic sense given to this term by Gilles Deleuze, who defined philosophy as the creation or invention of concepts [Deleuze and Guattari 2]. No doubt, Klossowski remains an almost unclassifiable figure—philosopher, novelist, essayist, translator, artist—and attempting to analyze his work through the prism of philosophy may seem to be a reductive approach that belies the complexity of his exceptional oeuvre. Reading Klossowski as a conceptual innovator, however, at least has the advantage of allowing us to chart a consistent trajectory through his difficult and often labyrinthine text, without denying its other dimensions (affective, perceptive, literary, and so on). In what follows, then, I would like to examine three of Klossowski's most characteristic and important concepts—impulses and their intensities, phantasms, and simulacra and their stereotypes—as well as the precise interrelations he establishes among them. Taken together, these three concepts describe what Klossowski terms the tripartite economy of soul, which constitutes the implicit model through which he interprets Nietzsche's thought.1Impulses as Fluctuating IntensitiesKlossowski describes his books on both Nietzsche and Sade as "essays devoted not to ideologies but to the physiognomies of problematic thinkers who differ greatly from each other" ["Postface" 137, emphasis added]. This emphasis on the "physiognomy" of thinkers reflects Nietzsche's insistence on taking the body rather than the mind as a guide for philosophy since the body is a more accessible phenomenon, less surrounded by myth and superstition. "The body and physiology as the starting point," Nietzsche wrote. "Why?... The phenomenon of the body is the richer, clearer, more tangible [End Page 8] phenomenon.... Belief in the body is more fundamental than belief in the soul" [WP §§492, 489, 491]. Klossowski himself, however, when writing of the intensive status of the impulses, frequently makes use of the term "soul" (âme), owing in part, no doubt, to his interest in the theological literature of the mystics, such as Meister Eckhardt and Teresa of Avila. For the mystics, the depth of the soul is something irreducible and uncreated: it eludes the exercise of the created intellect, and can only be grasped negatively.2 Nonetheless, if one can find a similar apophaticism (or "negative theology") in Klossowski, it is related exclusively to the immanent and chaotic movements of the soul's intensive affects, and not to the transcendence of God. What is incommunicable in the soul (or body) are its "impulses"—their fluctuations of intensity, their rises and falls, their manic elations and depressive descents, which are in constant variation.Nietzsche himself had recourse to a highly varied vocabulary to describe what Klossowski summarizes in the term "impulse": "drive" (Triebe), "desire" (Begierden), "instinct" (Instinke), "power" (Mächte), "force" (Kräfte), "impulse" (Reize, Impulse), "passion" (Leidenschaften), "feeling" (Gefülen), "affect" (Affekte), "pathos" (Pathos), and so on.3 Klossowski frequently employs the musical term tonalité to describe these states of the soul's fluctuating intensities—their diverse tones, timbres, and changing amplitudes—which can take on various forms ("aggressiveness, tolerance, intimidation, anguish, the need for solitude, the forgetting of oneself" [NVC 6]). At bottom, what these impulses express are what Klossowski calls the "obstinate singularity" of the human soul, which is by nature noncommunicable; they constitute "the unexchangeable depth" (le fond inéchangeable) or "the unintelligible depth" (le fond unintelligible) of the soul. What makes every individual... (shrink)

Objectives. The purpose of this study was to conduct the first randomized controlled trial (RCT) to evaluate the effectiveness of a second-generation mindfulness-based intervention (SG-MBI) for treating fibromyalgia syndrome (FMS). Compared to first generation mindfulness-based interventions, SG-MBIs are more acknowledging of the spiritual aspect of mindfulness. Design. A RCT employing intent-to-treat analysis. Methods. Adults with FMS received an 8-week SG-MBI known as meditation awareness training (MAT; n = 74) or an active control intervention known as cognitive behaviour theory for groups (...) (n = 74). Assessments were performed at pre-, post-, and 6-month follow-up phases. Results. Meditation awareness training participants demonstrated significant and sustained improvements over control group participants in FMS symptomatology, pain perception, sleep quality, psychological distress, non-attachment (to self, symptoms, and environment), and civic engagement. A mediation analysis found that (1) civic engagement partially mediated treatment effects for all outcome variables, (2) non-attachment partially mediated treatment effects for psychological distress and sleep quality, and (3) non-attachment almost fully mediated treatment effects for FMS symptomatology and pain perception. Average daily time spent in meditation was found to be a significant predictor of changes in all outcome variables. Conclusions. Meditation awareness training may be a suitable treatment for adults with FMS and appears to ameliorate FMS symptomatology and pain perception by reducing attachment to self. (shrink)

The paper by Monteiro, Musten and Compson (2014) is to be commended for providing a comprehensive discussion of the compatibility issues arising from the integration of mindfulness – a 2,500-year-old Buddhist practice – into research and applied psychological domains. Consistent with the observations of various others (e.g., Dunne, 2011; Kang & Whittingham, 2010), Monteiro and colleagues have not only highlighted that there are differences in how Buddhism and contemporary mindfulness interventional approaches interpret and contextualize mindfulness, but there are also differing (...) interpretations of mindfulness within Buddhism. These apparent differences within Buddhism are arguably more noticeable when making comparisons across Buddhist vehicles (i.e., Theravada, Mahayana, Vajrayana), but to a lesser extent intra-vehicular differences can also be said to exist (i.e., differences between Buddhist traditions of the same vehicle). This commentary investigates the validity of some of these different Buddhist constructions of mindfulness, and then discusses how a better understanding of their scriptural and conceptual soundness (or lack thereof) may help to reconcile some of the actual and perceived incompatibility between Buddhist practice and contemporary secular mindfulness-based approaches. (shrink)

Few of Kant’s doctrines are as difficult to understand as that of self-affection. Its brief career in the published literature consists principally in its unheralded introduction in the Transcendental Aesthetic and unexpected re-appearance at a key moment in the Deduction chapter in the B edition of the first Critique. Kant’s commentators, confronted with the difficulty of this doctrine, have naturally resorted to various strategies of clarification, ranging from distinguishing between empirical and transcendental self-affection, divorcing self-affection from the claims of self-knowledge (...) with which Kant explicitly connects it, and, perhaps least justified of all, ignoring the doctrine altogether. Yet the connection between self-affection and central Critical doctrines (such as the transcendental synthesis of the imagination) marks all of these strategies as last resorts. In this paper, I seek to provide a clearer outline of the constellation of those issues which inform Kant’s discussion of self-affection. More particularly, I intend to explain the crucial role played by self-affection in the account of the transcendental conditions of perception provided late in the B Deduction. (shrink)

In this paper, I explore a possible convergence between two great twentieth century thinkers, Nishida Kitarō of Japan and Martin Heidegger of Germany. The focus is on the quasi-religious language they employ in discussing the grounding of human existence in terms of an encompassing Wherein for our being. Heidegger speaks of “the sacred” and “the passing of the last god” that mark an empty clearing wherein all metaphysical absolutes or gods have withdrawn but are simultaneously indicative of an opening (...) wherein beings are given. Nishida speaks of “the religious” dimension in the depths of one's being, that he calls “place,” and that somehow envelops the world through its kenotic self-negation. In both we find reference to a kind of originary space—the open or place—associated with quasireligious themes. I also point to their distinct approaches to metaphysical language in their attempts to give voice to that abysmal thought. (shrink)

Psychological approaches to treating mental illness or improving psychological wellbeing are invariably based on the explicit or implicit understanding that there is an intrinsically existing ‘self’ or ‘I’ entity. In other words, regardless of whether a cognitive-behavioural, psychodynamic, or humanistic psychotherapy treatment model is employed, these approaches are ultimately concerned with changing how the ‘I’ relates to its thoughts, feelings, and beliefs, and/or to its physical, social, and spiritual environment. Although each of these psychotherapeutic modalities have been shown to have (...) utility for improving psychological health, there are inevitably limitations to their effectiveness and there will always be those individuals for whom they are incompatible. Given such limitations, research continuously attempts to identify and empirically validate more effective, acceptable and/or diverse treatment approaches. One such approach gaining momentum is the use of techniques that derive from Buddhist contemplative practice. Although mindfulness is arguably the most popular and empirically researched example, there is also growing interest into the psychotherapeutic applications of Buddhism’s ‘non-self’ ontological standpoint (in which ontology is basically the philosophical study of the nature or essence of being, existence, or reality). (shrink)

This seminal paper, which marks a turning point of the chemical revolution, is presented for the first time in a complete English translation. In this first half Lavoisier undermines phlogiston chemistry by arguing that his French contemporaries had replaced Stahl’s original theory with radically different systems that conceptualised the phlogiston principle in completely incompatible ways. He refutes their claims by showing that these later models were riddled with inconsistencies as to phlogiston’s weight, its ability to penetrate glass and its role (...) as a source of colour and odour in chemical compounds. (shrink)

Albert Musschenga | : The central question of this article is, Are animals morally responsible for what they do? Answering this question requires a careful, step-by-step argument. In sections 1 and 2, I explain what morality is, and that having a morality means following moral rules or norms. In sections 3 and 4, I argue that some animals show not just regularities in their social behaviour, but can be rightly said to follow social norms. But are the norms they follow (...) also moral norms? In section 5, I contend, referring to the work of Shaun Nichols, that the basic moral competences or capacities are already present in nonhuman primates. Following moral rules or norms is more than just acting in accordance to these norms; it requires being motivated by moral rules. I explain, in section 6, referring to Mark Rowlands, that being capable of moral motivation does not require agency; being a moral subject is sufficient. Contrary to moral agents, moral subjects are not responsible for their behaviour. Stating that there are important similarities between animal moral behaviour and human, unconscious, automatic, habitual behaviour, I examine in section 7 whether humans are responsible for their habitual moral behaviour, and if they are, what then the grounds are for denying that moral animals are responsible for their behaviour. The answer is that humans are responsible for their habitual behaviour if they have the capacity for deliberate intervention. Although animals are capable of intervention in their habitual behaviour, they are not capable of deliberate intervention. | : La question centrale dans cet article est celle de savoir si les animaux sont moralement responsables de ce qu’ils font. Répondre à cette question nécessite une argumentation minutieuse et progressive. Dans les sections 1 et 2, j’explique ce qu’est la moralité, et qu’être doté de moralité signifie de se conformer à des règles ou à des normes morales. Dans les sections 3 et 4, je pose que certains animaux ne se contentent pas de montrer des régularités dans leur comportement social, mais qu’ils suivent aussi véritablement des normes sociales. Toutefois, les normes qu’ils suivent sont-elles morales? Dans la section 5, je prétends, en me référant aux travaux de Shaun Nichols, que les compétences ou capacités morales de base sont déjà présentes chez les primates non humains. Respecter des règles ou des normes morales est bien plus que d’agir conformément à ces normes; cela requiert d’être motivé par des règles morales. Dans la section 6, me référant à Mark Rowlands, j’explique que d’être capable de motivation morale ne nécessite pas d’être un agent moral; le fait d’être un sujet moral suffit. Contrairement aux agents moraux, les sujets moraux ne sont pas responsables de leur comportement. Affirmant qu’il y a de grandes similitudes entre le comportement moral d’un animal et le comportement inconscient, automatique et habituel d’un humain, je me penche, dans la section 7, sur la question de savoir si les humains sont responsables de leur comportement moral habituel, et si tel est le cas, sur quelle base on peut alors nier le fait que les animaux sont eux aussi responsables de leur comportement. La réponse à cette question est que les humains sont responsables de leur comportement habituel s’ils disposent d’une capacité d’intervention réfléchie, délibérée. Bien que les animaux soient capables d’intervenir dans leurs comportements habituels, ils ne peuvent le faire de manière réfléchie, délibérée. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Comments on “Moral Complicity in Induced Pluripotent Stem Cell Research”W. Malcolm Byrnes, Ph.D. and Edward J. FurtonIn his article titled “Moral Complicity in Induced Pluripotent Stem Cell Research,” Mark T. Brown (2009) unfortunately mischaracterizes my ethical analysis of the use of induced pluripotent stem (iPS) cells for replacement therapies, or treatments (Byrnes 2008). In my paper, which Brown cites, I argue that, just as it is ethically acceptable (...) for parents to allow their children and themselves to be immunized using vaccines produced by cell lines derived from human fetuses aborted in the past, it is also acceptable for persons in the future to benefit from treatments that use iPS cells validated using human embryonic stem (ES) cell lines [End Page 202] derived in the past. The assumption I make is that iPS cells would have to be shown to be functionally equivalent to human ES cells—i.e., validated—before they could be used for cell replacement treatments. (If it turns out that this assumption is incorrect, and primate or even mouse ES cells can be used for the validation, then all residual ethical problems will disappear and there will be no ethical problems whatsoever associated with iPS cells.) I wrote:... [I]n both cases, the origin of the treatment is in a one-time event: either the one-time use of aborted fetuses to obtain cell lines (e.g., MRC-5 and WI- 38) to grow weakened virus strains for vaccine production, or the one-time destruction of human embryos to validate iPS cells, which then effectively replace embryonic stem cells. In the latter case, if no additional embryonic stem cell lines are derived, then derivation of the existing lines could be considered a “one-time” event in the past, albeit an event that extended over a several-year period(Byrnes 2008, p. 287, emphasis added).Note the phrase “if no additional embryonic stem cell lines are derived.” The derivation of ES cell lines inherently involves destruction of embryos; indeed, that is why many people, including me, are opposed to human ES cell research. In my article, I am arguing that, if no additional ES cell lines are derived, then no additional human embryos will be destroyed, and the destruction of human embryos will lie in the past. In this case, embryo destruction could be considered a past event, just as the abortion of a human fetus from which vaccine-producing cell lines were derived is a past, albeit tragic, event.In the process of building his argument that proponents of iPS cell research are morally complicit in embryo destruction, Brown (2009, p. 15) casts me as being in favor of the “derivation of new embryonic stem [cell lines].” This is the exact opposite of my position. In fact, I am opposed to further destruction of human embryos. I believe that the hundreds of ES cell lines already in existence are more than sufficient to validate iPS cells and so no additional lines need to be derived. This means that no additional human embryos will need to be destroyed.Apparently based on the misperception that I support future destruction of human embryos, Brown concludes that “Byrnes’s endorsement of ongoing iPSC validation studies would seem to implicate him and those who follow his lead in formal and material complicity in what they perceive as moral evil” (p. 16). He writes that “explicit formal complicity would attach because he [Byrnes] knowingly and intentionally recommends that embryos be killed in order to facilitate a transition to a future in which no more embryos need be destroyed” (p. 16). Additionally, my “followers” and I would be guilty of “proximate material complicity” as well as “remote material complicity” (p. 16). Unfortunately, this broad condemnation is based on a misconception of my actual position.An additional problem involves Brown’s use of a quotation he attributes to me: [End Page 203]Once embryonic stem cells are used to successfully validate iPS cells, they will no longer be needed and their association with iPS cells will lie in the past. Is there not an element of sadness and resignation in accepting something (iPS cells) associated with an unjust act (destruction of an... (shrink)

This essay appeared as a contribution to a special issue of European Journal of Philosophy to mark the fiftieth anniversary of the publication of P. F. Strawson’s The Bounds of Sense. In that book Strawson asks whether we should agree with Kant's claim, in his Critique of Pure Reason, that there can be only one world. What Kant means by this claim is that the four-dimensional realm that we inhabit must constitute the whole of empirical reality. Strawson gives reasons (...) for challenging this claim. This essay raises the question whether, even if Strawson is right, we may nevertheless have reason to believe that there can be only one world on a broader understanding of ‘world’. The aim is as much to clarify the issue as to settle it, although an attempt is made to motivate the view that there can indeed be only one world on this broader understanding. (shrink)

“What is it that agitates you, my dear Victor? What is it you fear?” -/- “The monster now becomes more vengeful. He murders Victor’s friend Henry Clerval and his wife Elizabeth on the night of her wedding to Victor, and Victor sets out in pursuit of the friend across the icy Artic regions. The monster is always ahead of him, leaving tell tale marks behind and tantalizing his creator. Victor meets with his death in the (...) pursuit of the monster he had created with a noble objective.” [ http://philpapers.org/profile/112741] . (shrink)

In an unsung yet excellent paper, W.Z. Harvey set out to explain how both Maimonides and Spinoza have similarly problematic views on the nature of the knowledge of good and evil. In it, he proposed an answer to solving the problem. In the many decades since, debates surrounding this topic have flourished. A recent paper by Joshua Parens, his conclusions mark a distinction between Spinoza and Maimonides that threaten to undermine Harvey’s solution to the problem. I will argue that, (...) although Parens’ distinction forces us to revise Harvey’s contention, Harvey’s argument is still generally valid. (shrink)

W. V. Quine’s “Two Dogmas of Empiricism”, first published in 1951, is one of the most influential articles in the history of analytic philosophy. It does not just question central semantic and epistemological views of logical positivism and early analytic philosophy, it also marks a momentous challenge to the ideas that conceptual analysis is a main task of philosophy and that philosophy is an a priori discipline which differs in principle from the empirical sciences. These ideas dominated early analytic philosophy, (...) but similar views are to be found in the Kantian tradition, in phenomenology and in philosophical hermeneutics. In questioning this consensus from the perspective of a radical empiricism, Quine’s article has had a sustained and lasting impact across all these philosophical divisions. Quine himself moved from the abandonment of the analytic/synthetic distinction to a thoroughgoing naturalism, and many analytic philosophers have followed his lead. The current collection differs from other anthologies devoted to Quine in two respects. On the one hand, it focuses on his attack on analyticity, apriority and necessity; on the other, it considers implications of that attack that far transcend the limits of Quine scholarship, and lie at the heart of the current self-understanding of philosophy. The contributors include both opponents and proponents of the dichotomies attacked by Quine. Furthermore, they include both eminent figures such as Boghossian, Burge, and Davidson, and up and coming younger philosophers. (shrink)

W. V. Quine’s “Two Dogmas of Empiricism”, first published in 1951, is one of the most influential articles in the history of analytic philosophy. It does not just question central semantic and epistemological views of logical positivism and early analytic philosophy, it also marks a momentous challenge to the ideas that conceptual analysis is a main task of philosophy and that philosophy is an a priori discipline which differs in principle from the empirical sciences. These ideas dominated early analytic philosophy, (...) but similar views are to be found in the Kantian tradition, in phenomenology and in philosophical hermeneutics. In questioning this consensus from the perspective of a radical empiricism, Quine’s article has had a sustained and lasting impact across all these philosophical divisions. Quine himself moved from the abandonment of the analytic/synthetic distinction to a thoroughgoing naturalism, and many analytic philosophers have followed his lead. The current collection differs from other anthologies devoted to Quine in two respects. On the one hand, it focuses on his attack on analyticity, apriority and necessity; on the other, it considers implications of that attack that far transcend the limits of Quine scholarship, and lie at the heart of the current self-understanding of philosophy. The contributors include both opponents and proponents of the dichotomies attacked by Quine. Furthermore, they include both eminent figures such as Boghossian, Burge, and Davidson, and up and coming younger philosophers. (shrink)

Theodor W. Adorno’s letter correspondence with Walter Benjamin throughout the decade of the 1930’s entertains the central question concerning the possibility of philosophy in their intellectual milieu. The fate of this possibility for Adorno hinges on Benjamin’s work-in-progress Das Passagen-Werk—a fate that is catastrophically blocked by an uncritical tendency convicted repeatedly by the former as “undialectical.” And yet Adorno obstinately persists in clinging to the canon of a philosophically overdetermined demand he endearingly calls “my Arcades orthodoxy.” The threatening destruction of (...) the aura of this orthodoxy reaches a crisis in Adorno’s ruthless metacritique of Benjamin’s alleged undialectical treatment of aesthetic autonomy in a draft of the Kunstwerk essay, marking a critical wound in the correspondence which the following exposition tracks in the enigmatic changeover in the philosophical exigency of the said orthodoxy from prima philosophia to ultima philosophia. The lingering wound is registered in Adorno’s late philosophical work. (shrink)

It is discerned what light can bring the recent historical reconstructions of maxwellian optics and electromagnetism unification on the following philosophical/methodological questions. I. Why should one believe that Nature is ultimately simple and that unified theories are more likely to be true? II. What does it mean to say that a theory is unified? III. Why theory unification should be an epistemic virtue? To answer the questions posed genesis and development of Maxwellian electrodynamics are elucidated. It is enunciated that the (...) Maxwellian Revolution is a far more complicated phenomenon than it may be seen in the light of Kuhnian and Lakatosian epistemological models. Correspondingly it is maintained that maxwellian electrodynamics was elaborated in the course of the old pre-maxwellian programmes’ reconciliation: the electrodynamics of Ampére-Weber, the wave theory of Young-Fresnel and Faraday’s programme. To compare the different theoretical schemes springing from the different language games James Maxwell had constructed a peculiar neutral language. Initially it had encompassed the incompressible fluid models; eventually – the vortices ones. The three programmes’ encounter engendered the construction of the hybrid theory at first with an irregular set of theoretical schemes. However, step by step, on revealing and gradual eliminating the contradictions between the programmes involved, the hybrid set is “put into order” (Maxwell’s term). A hierarchy of theoretical schemes starting from ingenious crossbreeds (the displacement current) and up to usual hybrids is set up. After the displacement current construction the interpenetration of the pre-maxwellian programmes begins that marks the commencement of theoretical schemes of optics, electricity and magnetism real unification. Maxwell’s programme surpassed that of Ampére-Weber because it did absorb the ideas of the Ampére-Weber programme, as well as the presuppositions of the programmes of Young-Fresnel and Faraday properly co-ordinating them with each other. But the opposite statement is not true. The Ampére-Weber programme did not assimilate the propositions of the Maxwellian programme. Maxwell’s victory over his rivals became possible because the gist of Maxwell’s unification strategy was formed by Kantian epistemology looked in the light of William Whewell and such representatives of Scottish Enlightenment as Thomas Reid and Sir William Hamilton. Maxwell did put forward as basic synthetic principles the ideas that radically differed from that of Ampére-Weber approach by their open, flexible and contra-ontological, genuinly epistemological, Kantian character. For Maxwell, ether was not the ultimate building block of physical reality, from which all the charges and fields should be constructed. “Action at a distance”, “incompressible fluid”, “molecular vortices”, etc. were contrived analogies for Maxwell, capable only to direct the researcher at the “right” mathematical relations. Key words: J.C. Maxwell, unification of optics and electromagnetism, I. Kant, T. Reid, W. Hamilton . (shrink)

Recenze: W. J. T. MITCHELL - Mark B. N. HANSEN, Critical Terms for Media Studies. Chicago ­- London: University of Chicago Press 2010, 353 s.

According to a naïve view sometimes apparent in the writings of moral philosophers, ‘ought’ often expresses a relation between agents and actions – the relation that obtains between an agent and an action when that action is what that agent ought to do. It is not part of this naïve view that ‘ought’ always expresses this relation – on the contrary, adherents of the naïve view are happy to allow that ‘ought’ also has an epistemic sense, on which it means, (...) roughly, that some proposition is likely to be the case, and adherents of the naïve view are also typically happy to allow that ‘ought’ also has an evaluative sense, on which it means, roughly, that were things ideal, some proposition would be the case.1 What is important to the naïve view is not that these other senses of ‘ought’ do not exist, but rather that they are not exhaustive – for what they leave out, is the important deliberative sense of ‘ought’, which is the central subject of moral inquiry about what we ought to do and why – and it is this deliberative sense of ‘ought’ which the naïve view understands to express a relation between agents and actions.2 In contrast, logically and linguistically sophisticated philosophers – with a few notable exceptions3 – have rejected this naïve view. According to a dominant perspective in the interpretation of deontic logic and in linguistic semantics, for example, articulated by Roderick Chisholm (1964) and Bernard Williams (1981) in philosophy and in the dominant paradigm in linguistic semantics as articulated in particular by.. (shrink)

What is it to have a reason? According to one common idea, the "Factoring Account", you have a reason to do A when there is a reason for you to do A which you have--which is somehow in your possession or grasp. In this paper, I argue that this common idea is false. But though my arguments are based on the practical case, the implications of this are likely to be greatest in epistemology: for the pitfalls we fall into when (...) trying to defend the Factoring Account reflect very well the major developments in empiricist epistemology during the 20th century. I conjecture that this is because epistemologists have been--wrongly--wedded to the Factoring Account about evidence, which I conjecture is a certain kind of reason to believe. (shrink)

Intentions matter. They have some kind of normative impact on our agency. Something goes wrong when an agent intends some end and fails to carry out the means she believes to be necessary for it, and something goes right when, intending the end, she adopts the means she thinks are required. This has even been claimed to be one of the only uncontroversial truths in ethical theory. But not only is there widespread disagreement about why this is so, there is (...) widespread disagreement about in what sense it is so. In this paper I explore an underdeveloped answer to the question of in what sense it is so, and argue that resolving an apparent difficulty with this view leads to an attractive picture about why it is so. (shrink)

Allow me to rehearse a familiar scenario. We all know that which ends you have has something to do with what you ought to do. If Ronnie is keen on dancing but Bradley can’t stand it, then the fact that there will be dancing at the party tonight affects what Ronnie and Bradley ought to do in different ways. In short, (HI) you ought, if you have the end, to take the means. But now trouble looms: what if you have (...) dreadful, murderous ends? Ought you to take the means to them? Seemingly not. But fortunately, an assumption made by deontic logics1 comes to the rescue. Since ‘‘ought’’, according to this assumption, is a sentential operator, HI must really be ambiguous. It could be read either as (Narrow) You have the end ! O(you take the means) or as (Wide) O(you have the end ! you take the means). Now if Narrow is true, then you really ought to take the means to your murderous ends. But this doesn’t follow from Wide. All that follows from Wide is that you ought to either take the means to these ends or else give them up. Conclusions: (1) Since HI is on some reading true, but Narrow isn’t, Wide is true. (2) Wide accounts for the relationship between your ends and what you ought to do. This elegant scenario repeats itself in many other domains in which it seems like something can have a bearing on what some particular agent ought to do. Does what you know affect what you ought to do? Do your beliefs about what you ought to do affect what you ought to do? Do your promises affect what you ought to do? Do your beliefs affect what you ought to believe? On each of these counts, the intuitive answer is ‘‘yes’’. And so each of these questions leaves something for the moral philosopher or the epistemologist to investigate. On each count, it seems that what we all know, is that (Account) you ought, if p, to do A. But on each count, the Narrow-scope reading of the ‘‘ought’’ in this claim yields unintuitive consequences. So since Account is true, it must be true on the Wide-scope reading.. (shrink)

Beliefs are concrete particulars containing ideas of properties and notions of things, which also are concrete. The claim made in a belief report is that the agent has a belief (i) whose content is a specific singular proposition, and (ii) which involves certain of the agent's notions and ideas in a certain way. No words in the report stand for the notions and ideas, so they are unarticulated constituents of the report's content (like the relevant place in "it's raining"). The (...) belief puzzles (Hesperus, Cicero, Pierre) involve reports about two different notions. So the analysis gets the puzzling truth values right. (shrink)

It is now generally understood that constraints play an important role in commonsense moral thinking and generally accepted that they cannot be accommodated by ordinary, traditional consequentialism. Some have seen this as the most conclusive evidence that consequentialism is hopelessly wrong,1 while others have seen it as the most conclusive evidence that moral common sense is hopelessly paradoxical.2 Fortunately, or so it is widely thought, in the last twenty-five years a new research program, that of Agent-Relative Teleology, has come to (...) the rescue on all sides. While consequentialism says that every agent ought always to do that action that will bring about the most good, according to Agent- Relative Teleology. (shrink)

Particularists in ethics emphasize that the normative is holistic, and invite us to infer with them that it therefore defies generalization. This has been supposed to present an obstacle to traditional moral theorizing, to have striking implications for moral epistemology and moral deliberation, and to rule out reductive theories of the normative, making it a bold and important thesis across the areas of normative theory, moral epistemology, moral psychology, and normative metaphysics. Though particularists emphasize the importance of the holism of (...) the normative, however, it is not something that they have been able to explain. In this paper I’ll show how to use a small number of simple and, I’ll argue, independently compelling assumptions in order to both predict and explain the holistic features of the normative with respect to the non-normative. The basic idea of the paper is simple. It is that normative claims are holistic because they are general, rather than because they defy generalization. (shrink)

Expressivists have a problem with negation. The problem is that they have not, to date, been able to explain why ‘murdering is wrong’ and ‘murdering is not wrong’ are inconsistent sentences. In this paper, I explain the nature of the problem, and why the best efforts of Gibbard, Dreier, and Horgan and Timmons don’t solve it. Then I show how to diagnose where the problem comes from, and consequently how it is possible for expressivists to solve it. Expressivists should accept (...) this solution, I argue, because it is demonstrably the only way of avoiding the problem, and because it generalizes. Once we see how to solve the negation problem, I show, it becomes easy to state a constructive, compositional expressivist semantics for a purely normative language with the expressive power of propositional logic, in which we can for the first time give explanatory, formally adequate expressivist accounts of logical inconsistency, logical entailment, and logical validity. As a corollary, I give what I take to be the first real expressivist explanation of why Geach’s original moral modus ponens argument is genuinely logically valid. This proves that the problem with expressivism cannot be that it can’t account for the logical properties of complex normative sentences. But it does not show that the same solution can work for a language with both normative and descriptive predicates, let alone that expressivists are able to deal with more complex linguistic constructions like tense, modals, or even quantifiers. In the final section, I show what kind of constraints the solution offered here would place expressivists under, in answering these further questions. (shrink)

It doesn’t seem possible to be a realist about the traditional Christian God while claiming to be able to reduce God talk in naturalistically acceptable terms. Reduction, in this case, seems obviously eliminativist. Many philosophers seem to think that the same is true of the normative—that reductive “realists” about the normative are not really realists about the normative at all, or at least, only in some attenuated sense. This paper takes on the challenge of articulating what it is that makes (...) reductive theological realism look hopeless, with the aim of explaining why we should think that the normative is relevantly different. Although it follows from my diagnosis that reductivists have their work cut out for them, I find nothing which suggests that the prospects for a successful reductive realism about the normative are in any way diminished—particularly for reductive views about reasons. Even reductivists, I argue, can at least aspire to a realism that is robust. (shrink)

Expressivism’s central idea is that normative sentences bear the same relation to non-cognitive attitudes that ordinary descriptive sentences bear to beliefs: the expression relation. Allan Gibbard teIls us that “that words express judgments will be accepted by almost everyone” - the distinctive contribution of expressivism, his claim goes, is only a view about what kind of judgments words express. But not every account of the expression relation is equally suitable for the expressivist’s purposes. In fact, what I argue in this (...) paper, considering four possible accounts of expression, is that how suitable each account is for the expressivist’s purpose varies in proportion to how controversial it is. So Gibbard is wrong - if expression is to get expressivism off the ground, then it will be enormously controversial whether words do express judgments. And thus expressivism is committed to strong claims about the semantics of non-normative language. (shrink)

Johnston presents an argument for a form of immortality that divests the notion of any supernatural elements. The book is packed with illuminating philosophical reflection on the question of what we are, and what it is for us to persist over time.

Negative facts get a bad press. One reason for this is that it is not clear what negative facts are. We provide a theory of negative facts on which they are no stranger than positive atomic facts. We show that none of the usual arguments hold water against this account. Negative facts exist in the usual sense of existence and conform to an acceptable Eleatic principle. Furthermore, there are good reasons to want them around, including their roles in causation, chance-making (...) and truth-making, and in constituting holes and edges. (shrink)

This essay aims to contribute comparative points of contact between two influential figures of nineteenth century aesthetic reflection; namely, Victor Hugo’s artful considerations on architecture in his novel Notre-Dame de Paris and G.W.F. Hegel’s philosophical appraisal of the artform in his Lectures on Fine Art. Although their individual views on architecture are widely recognized, there is scant comparative commentary on these two thinkers, which seems odd because of the relative convergence of their historically situated observations. Owing to this shortage, (...) I note that, while certainly not identical, Hugo and Hegel share an aesthetic family resemblance in how they hold similar ideas on architecture’s symbolic function, cognitive content, and, ultimately, how the artform’s ability to remain a standing paragon of meaning was razed by successive modes of cultural communication. Consequently, the essay works to show some congruent aesthetic affinities between these two great figures, but which appears to be overlooked in the literature. (shrink)

forthcoming in reisner and steglich-peterson, eds., Reasons for Belief If I believe, for no good reason, that P and I infer (correctly) from this that Q, I don’t think we want to say that I ‘have’ P as evidence for Q. Only things that I believe (or could believe) rationally, or perhaps, with justification, count as part of the evidence that I have. It seems to me that this is a good reason to include an epistemic acceptability constraint on evidence (...) possessed…1 It is a truism that adopting an unjustified belief does not put you in a better evidential position with respect to believing its consequences. This truism has led many philosophers to assume that there must, at a minimum, be a justification condition (and perhaps even a knowledge condition) on what it takes to count as having evidence. This is the best (or only) possible explanation of the truism, these philosophers have believed. This paper explores an alternative explanation for the truism. According to the alternative explanation that I will offer, unjustified beliefs do not put you in a better evidential position with respect to believing their consequences because any evidence you have in virtue of having an unjustified belief is guaranteed to be defeated. Since the lack of justification for a belief guarantees its defeat, I will suggest, we don't need to postulate a special justification condition (much less a knowledge condition) on what it takes to count as having evidence. Why is this important? It is important because the assumption that there must be a justification condition (or perhaps a knowledge condition) on what it takes to count as having evidence places a high bar on what it takes to have evidence - such a high bar that it is difficult to see how this bar could be met in the case of basic, perceptually justified beliefs. As a result, the high bar set by this condition plays a fundamental role, I will claim, in central features of a core dialectic from the epistemology of basic perceptual belief which plays a central role in the debates between internalism and externalism, foundationalism and coherentism, and rationalism and empiricism.. (shrink)

This paper addresses the two extensional objections to the Humean Theory of Reasons—that it allows for too many reasons, and that it allows for too few. Although I won’t argue so here, manyof the other objections to the Humean Theoryof Reasons turn on assuming that it cannot successfully deal with these two objections.1 What I will argue, is that the force of the too many and the too few objections to the Humean Theorydepend on whether we assume that Humeans are (...) committed to a thesis about the weight of reasons—one I call Proportionalism. In particular, I’ll show how a version of the Humean Theorythat rejects Proportionalism can reasonablyhope to escape both the too many and the too few objections. This will constitute my defense of this version of the Humean Theory. But then, separately, I will argue that this defense of the Humean Theoryis not ad hoc. I’ll argue that Humeans have no reason to accept Proportionalism in the first place. Or at least, no weightyone. There are three parts to the paper. In Part 1 we introduce the Humean Theoryand the too few reasons objection. I’ll first layout the objection, and then layout the basis for a response on behalf of myfavored version of the Humean Theory. There will be an obvious objection to my defense— but it will turn out to depend on the assumption of Proportionalism. This will constitute myargument that the susceptibilityof the Humean Theoryto.. (shrink)

Causation is one of philosophy's most venerable and thoroughly-analyzed concepts. However, the study of how ordinary people make causal judgments is a much more recent addition to the philosophical arsenal. One of the most prominent views of causal explanation, especially in the realm of harmful or potentially harmful behavior, is that unusual or counternormative events are accorded privileged status in ordinary causal explanations. This is a fundamental assumption in psychological theories of counterfactual reasoning, and has been transported to philosophy by (...) Hitchcock and Knobe (2009). A different view--the basis of the culpable control model of blame (CCM)--is that primary causal status is accorded to behaviors that arouse negative evaluative reactions, including behaviors that stem from nefarious motives, negligence or recklessness, a faulty character, or behaviors that lead to harmful or potentially harmful consequences. This paper describes four empirical studies that show consistent support for the CCM. (shrink)

Το ερώτημα πώς μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και σύμφωνα με ποιες αρχές θα ήταν χρήσιμο να κατηγοριοποιηθούν είναι διττό και αφορά τόσο στην επιστήμη, όσο και την φιλοσοφία: στην πρώτη, εφόσον μέλημά της είναι η αναζήτηση συμπερασμάτων διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης και στην δεύτερη, εφόσον η αποσαφήνιση επιστημονικών εννοιών και ορισμών διευθετείται κυρίως φιλοσοφικά. Προϋπόθεση για μία τέτοια συσχέτιση είναι οι αρχές της επιστήμης να συμβαδίζουν προς τις αρχές της εμπειρίας και οι κατευθύνσεις της φιλοσοφίας (...) να μην αντίκειται προς τους όρους του επιστημονικού πειράματος: να προσφέρει δηλαδή, η φιλοσοφία, τους ορισμούς της πραγματικότητας, σύμφωνα με τους επιστημονικούς κανόνες που διέπουν αυτούς τους ορισμούς. Επιστήμη και φιλοσοφία οφείλουν να ενσωματώνουν και να γενικεύουν πληροφορίες κατά τρόπο ανάλογο προς τις προτάσεις και της εκφράσεις μιας φυσικής γλώσσας. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου τα συμπεράσματα της επιστήμης ξεπερνούν την δυνατότητα των αισθήσεων να ανατρέχουν σε προϋπάρχουσες εμπειρίες και να επιβεβαιώνονται διαμέσου αυτών, δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από το εάν η φιλοσοφία, μπορεί να συνεχίσει να στέκεται δίπλα στην εννοιολογική γνώση και να ταξινομεί με ακρίβεια τα αποτελέσματά της. Εξετάζοντας το σύνολο των σχέσεων μεταξύ αισθητικών και λογικών μορφών, στην μελέτη που ακολουθεί θα εξηγήσουμε γιατί η φιλοσοφία, διαμέσου μιας μεθοδολογίας που είναι αποτέλεσμα ιστορικής κληρονομιάς αλλά και κοινωνικής πρακτικής, όχι μόνον αφήνει χώρο, αλλά ενθαρρύνει την δημιουργία νέων συντακτικών σχέσεων με την επιστήμη, ανοίγοντας δρόμο για την αισθητική κατανόηση της επιστημονικής μέτρησης, αλλά και της ειδικής φύσης του μετρούμενου. Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο από την ικανότητα να εξισορροπεί τις λειτουργίες του νου του: τη λογική με το σκοπό και τη διασκεπτική ενέργεια με τη βούληση. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι, καμία σκοπιμότητα δεν στερείται λογικών κρίσεων και αντίστροφα: κάθε λογική κρίση οδηγείται από πρακτικές σκοπιμότητες, από αξιολογικές συνιστώσες. Πώς όμως μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με ποιες αρχές μπορούν να κατηγοριοποιηθούν; Πρόκειται για ένα ερώτημα επιστημονικό, εφόσον αναζητά λύση διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης, ταυτόχρονα όμως και φιλοσοφικό, δεδομένου ότι οι επιστημονικές έννοιες, όπως αποκαλύπτει η χρήση τους, βασίζονται κατά κύριο λόγο στις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας. Προϋπόθεση σε μία τέτοια συσχέτιση είναι οι κατευθύνσεις και τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας να μην αντίκειται στα αποτελέσματα και τις μετρήσεις του επιστημονικού πειράματος: ρόλος της επιστήμης είναι η λογική μελέτη και ανάλυση των φυσικών φαινομένων, και της φιλοσοφίας η αποσαφήνιση των εννοιών. Η επιστήμη αυτοκαθορίζεται, δηλαδή ανατρέχει στις βάσεις της επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας τα δεδομένα, διατηρώντας έτσι ζωντανά τα ερωτήματά της. Σκοπός της επιστήμης είναι, διαμέσου της ανάκλησης των ερωτημάτων της, να καλύπτει όσο το δυνατό περισσότερα κενά. Έτσι κινείται η επιστήμη: μεταβαίνοντας από το απλούστερο στο συνθετότερο και αντίστροφα, προκειμένου να επιβεβαιώνει τις παρατηρήσεις της με βάση την πρόβλεψη. Και πώς λειτουργεί η εννοιολογική γνώση; Ό, τι κάνει ο νους είναι να αντιλαμβάνεται τη φυσική επαναληπτικότητα, την περιοδικότητα των φαινομένων και να αναζητά τα αίτιά τους. Προσδιορίζοντας τα αίτια στο περιβάλλον του χωροχρόνου, ο άνθρωπος κατανοεί τις συνθήκες, δηλαδή τις προϋποθέσεις της επαναληπτικότητας και βάσει αυτής της κατανόησης, προβλέπει το πώς θα αντιδράσει η ύλη όταν βρεθεί κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Η πρόβλεψη, επομένως, βασίζεται στη μελέτη της επαναληπτικότητας των φαινομένων. Είναι ωστόσο η εμπειρία μας, ασφαλής βάση άντλησης πληροφοριών; Τα φυσικά φαινόμενα ιδωμένα ως εμπειρικά αποτελέσματα αλληλεπιδράσεων, κατηγοριοποιούνται με κριτήριο τις μεταβολές που προκαλούν. Ωστόσο, ο συνδυασμός των δυνάμεων της φύσης, προκειμένου να κατανοηθεί, πρέπει να βρει ένα ασφαλές διασκεπτικό μονοπάτι, μία οικεία κατάσταση, σε σχέση με την εμπειρία. Και πώς ο άνθρωπος κατανοεί τις γνώσεις που αποκτά διαμέσου της παρατήρησης; Έχοντας κατανοήσει ότι η φύση, για τη διατήρηση των ισορροπιών της, συντηρεί και εφαρμόζει τους ίδιους μηχανισμούς με τους οποίους έχει εφοδιάσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος συσχετίζει τις μεταβολές που συμβαίνουν στο περιβάλλον με τις μεταβολές που προκαλεί ο ίδιος με τις πράξεις του, οι οποίες είναι αποτελέσματα βουλητικών σκοπιμοτήτων. Τα αποτελέσματα αυτά ερμηνεύονται από τη λογική ως σχέσεις μεταξύ σκοπών-αποτελεσμάτων. Παρατηρώντας τα αποτελέσματα των φυσικών μηχανισμών στον εαυτό του, ο άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει ασφαλή πρόβλεψη των αποτελεσμάτων των λειτουργιών των ίδιων μηχανισμών σε άλλα επίπεδα της φύσης. Επομένως, κάθε φαινόμενο μπορεί να προβλεφθεί, εφόσον περιέχει αναγνωρισμένα για την αποτελεσματικότητά του επίπεδα ασφαλούς σύγκρισης. Άλλωστε ο όρος φυσικός νόμος, φέρει το ειδικό βάρος του σκοπού, της τελικότητας, που είναι πέρα για πέρα χαρακτηριστικό του βουλητικού μας νου: η φύση δεν βούλεται, επομένως δεν μπορεί να παράγει νόμους. Ό,τι βούλεται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι προσανατολισμένος από την φύση να αναγνωρίζει λογικές σχέσεις στην αλληλεπίδραση των φυσικών φαινομένων. Επομένως όχι η φύση, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τους νόμους, με βάση την αρχή της λογικής τακτοποίησης των παρατηρήσεών του. Πιο αναλυτικά, η καταγραφή και κατηγοριοποίηση των αποτελεσμάτων της παρατήρησης της ύλης, με βάση τους όρους παρατήρησης του εαυτού μας, συνιστά χρήσιμο εργαλείο κατανόησης του περιβάλλοντος: παρατηρώντας τα φαινόμενα, ο νους ανακαλεί τις εμπειρίες του, συνθέτοντας και ανασυνθέτοντάς τες. Όταν τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων συμφωνούν με τις προβλέψεις, παράγεται γνώση. Έτσι ο νους μετατρέπει την γνώση των φαινομένων, σε αρχή τεκμηρίωσης συμπερασμάτων, την οποία χρησιμοποιεί για περαιτέρω αναλύσεις και συνθέσεις. Οι γνώσεις που αποκτώνται από την παρατήρηση, ανακαλούνται αυτόματα όταν ο νους αντιληφθεί ότι υπάρχει ιδανική σχέση ανάμεσά τους ώστε να συνδυαστούν. Πώς όμως λειτουργεί η εμπειρία; Η εμπειρία ομοιομορφίας της ύλης, δίνει την εντύπωση ότι οι μεταβολές στο περιβάλλον συνδέονται με κάποιου είδους σκοποθεσία. Ωστόσο, οι φυσικοί νόμοι δεν είναι παρά οι εννοιολογικές διατυπώσεις του πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα και με ποιους τρόπους μπορούμε να τη μεταβάλλουμε προς όφελός μας. Αναφέρονται δε, οι φυσικοί νόμοι, μόνο στη μία πλευρά του πανάρχαιου κοσμογονικού προβλήματος της αποσαφήνισης των τρόπων αλληλεπίδρασης των αισθητών. Μιας αλληλεπίδρασης που κινείται στα όρια μεταξύ συμφωνίας και αντιπαράθεσης, δεδομένου ότι η βεβαιότητα της φυσικής σταθερότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία προοπτική κατανόησης της πραγματικότητας σε μία δεδομένη στιγμή. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν υπάρχει διάσταση μεταξύ προβλέψεων και αποτελεσμάτων; Στην περίπτωση αυτή, η θεωρία ανατρέχει στις εμπειρίες και τις ανασυνθέτει έτσι ώστε να επιτύχει τον πλησιέστερο δυνατό συνδυασμό. Έτσι λειτουργεί η λογική: ως πρωτότυπη εφαρμογή των δεδομένων της εμπειρίας, σε σχέση προς τον θεωρητικό κανόνα των προβλέψεων. Και ποια είναι η προϋπόθεση της πρωτοτυπίας όσον αφορά στον νου; Η προϋπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργικότητα: ο δημιουργικός νους, διαμέσου της παρατήρησης, αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους η ύλη αλληλεπιδρά, και δημιουργεί κάτι εντελώς διαφορετικό, όχι ως προς την πρώτη ύλη, αλλά ως προς την μορφή. Αυτή είναι δημιουργικότητα: η ενσάρκωση των λογικών συνθέσεων, το αποτύπωμα του νου στην ύλη. Εδώ εισέρχεται ο ρόλος της φιλοσοφίας, με σκοπό την αποσαφήνιση νέων και πιο σύνθετων μορφών και εννοιών, με γνώμονα τον βαθμό αποσαφήνισής τους. Ωστόσο αποσαφήνιση σημαίνει ταυτόχρονα και συστηματοποίηση, δηλαδή δημιουργική ενίσχυση των γνώσεων διαμέσου μιας ακλόνητης διαβεβαίωσης που θα ονομάζαμε προ-λογική ή καλύτερα αισθητική. Αποτελεί ωστόσο η βεβαιότητα που προκαλεί η αισθητική εποπτεία ισάξιο κριτήριο γνώσης με την λογική, ώστε να τοποθετεί τα συμπεράσματά της δίπλα στα επιστημονικά; Προσεγγίζοντας το ζήτημα από την επιστημονική σκοπιά, παρατηρούμε ότι από την περίοδο της ανθρωπιστικής επανάστασης και έπειτα, βρίσκεται σε εξέλιξη μία συστηματική προσπάθεια ανάδειξης της λογικής ως μοναδικής κατηγορίας του νου, η οποία λειτουργεί σε βάρος της γενικής προεπιστημονικής κοσμοθεωρίας περί ύπαρξης μιας ακλόνητα επιβεβαιωμένης γνώσης, που εμπειρικά προηγείται των εννοιών. Ο νους, για τους θεωρητικούς της επιστημονικής προσέγγισης, συνδέεται με τα αποτελέσματα των μελετών της ανατομίας του εγκεφάλου, οι οποίες αποκαλύπτουν σε σημαντικό βαθμό τα κέντρα των νοητικών διεργασιών. Στο περιβάλλον αυτό αντιπαρατέθηκαν οι δύο θεωρίες προσέγγισης των λειτουργιών του νου: ο δυϊσμός, με κύριο εισηγητή τον Descartes, ο οποίος υποστήριζε την αλήθεια των προεπιστημονικών αντιλήψεων, περί ενός νου ελεύθερου να ανατρέχει σε μη συμβατές προς την επιστημονική κοσμοθεωρία υποθέσεις όταν η λογική αδυνατεί να επιλύσει τα λογικά αδιέξοδα, και ο μονισμός, που εξέφραζε ότι η βιολογική ενότητα νου και πνεύματος είναι εν δυνάμει ικανή να καλύψει κάθε λογική αδυναμία. Σύμφωνα με τον δυϊσμό, εγκέφαλος και νόηση αποτελούν διαφορετικές υποστάσεις, οι οποίες συναντώνται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους: εγκέφαλος και νους, ύλη και πνεύμα συνθέτουν αλλά και συντίθενται στο περιβάλλον της ζώσας πραγματικότητας, και εκδηλώνονται ως γνώσεις. Ο νους χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τον εγκέφαλο, ενώ ο εγκέφαλος μετέρχεται εξωλογικών υποθέσεων που φαντάζουν ικανές να περιγράψουν την υπερβατική προέλευση των αρχών που διέπουν την λειτουργία του. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε αποδεδειγμένα σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων, της υλικής και της υπερβατικής, ο Descartes υπέθεσε ότι η λογική ψυχή συνδέεται με την υλική υπόσταση στο εσωτερικό του εγκεφάλου και συγκεκριμένα στην περιοχή της επίφυσης. Στην πραγματικότητα, ο λόγος ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτε για την λειτουργία της επίφυσης -ούτε σήμερα γνωρίζουμε επακριβώς τον ρόλο της- επομένως εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως μηχανισμός σύνδεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Από την άλλη μεριά, οι οπαδοί της μονιστικής θεώρησης αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν μια άυλη υπόσταση όπως είναι η λογική ψυχή, να εντοπίζεται και να προκαλεί μεταβολές στο εσωτερικό του φθαρτού σώματος; Απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο περί αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων του ανθρώπου, άυλης και φθαρτής, επιχείρησαν να δώσουν κυρίως οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανοί υλιστές φιλόσοφοι, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Από εκεί και έπειτα πειραματισμοί της βιολογίας και της νευροφυσιολογίας απέδειξαν την εξέλιξη του νευρικού συστήματος κατά την πορεία των γεωλογικών αιώνων από τα πρώιμα στάδια συγκέντρωσης νευρικών συμπλεγμάτων στις κατώτερες περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, προς τα ανώτερα. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, ότι παρόλη την πρόοδο των νευροεπιστημών, πολλά ερωτήματα που αφορούν στη σύνδεση μεταξύ εγκεφάλου-νόησης και ερμηνείας νοητικών λειτουργιών που συνδέονται με την παραπάνω σχέση, παραμένουν αναπάντητα ακόμη και σήμερα. Ο μονισμός επιμένει ότι ο νους αποτελεί παράγωγο της ύλης και απορρίπτει ως μεταφυσική κάθε τοποθέτηση πέρα από τα όρια της ζώσας πραγματικότητας. Δεν προσπαθούμε να επιλύσουμε την παραπάνω διαμάχη, δεδομένου ο κύριος λόγος μελέτης και αποσαφήνισης θεμελιωδών ορισμών γύρω από την ποσότητα και το είδος της ενέργειας που διοχετεύεται στους νευρώνες δημιουργώντας ό,τι ο Honderich περιγράφει ως ενσυνείδητες εκδηλώσεις, βρίσκεται στα χέρια της επιστήμης. Η εγκεφαλοποίηση της νόησης, αν και -ορθά- συνδέθηκε με τα επιτεύγματα της λογικής, εντούτοις δημιούργησε μία αυτοπεποίθηση για την ανωτερότητα της λογικής ως μεθόδου ικανής, όχι μόνο να ερμηνεύει, αλλά και να κατευθύνει τα πράγματα, λειτουργώντας a priori ως μηχανισμός που εμπεριέχεται στο εσωτερικό τους. Τούτη η προοπτική, αν και κατευθυνόμενη από επιστημονικούς κύκλους και -κατά κανόνα- αντίθετη προς την φιλοσοφική μεθοδολογία, εντούτοις εκδηλώθηκε ως φιλοσοφία, διαιρεμένη μάλιστα σε κινήματα ή σχολές, με κοινό χαρακτηριστικό την βεβαιότητα, ότι η λογική ενυπάρχει μέσα στην φύση των πραγμάτων, και εκδηλώνεται νομοτελειακά. Μιλώ για τα κινήματα του θετικισμού, του λογικού θετικισμού και του ιστορικισμού, τα οποία συστηματοποιήθηκαν κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα και εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και πώς η φιλοσοφία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να αποσαφηνίζει επιστημονικές έννοιες με γνώμονα την δημιουργική προοπτική; Η απάντηση της φιλοσοφίας προέρχεται από μία ιστορική πορεία χιλιετιών, με βαθιές πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες. Ο νους, ως κινητήριος αρχή της γνώσης αλλά και των αξιών, της ηθικής, συνδέεται με έργα που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι όλα παράγωγα αισθητικής και λογικής γνώσης. Φιλοσοφικά, ο νους, αρχικά, προσλαμβάνει αισθητικά το περίγραμμα, την μορφή μιας ιδέας, έπειτα την επεξεργάζεται λογικά, και εν τέλει την πραγματοποιεί. Η αισθητική δραστηριότητα, ως φιλοσοφική κατηγορία, εντοπίζεται στο αρχικό στάδιο της νοητικής λειτουργίας, ενώ η πραγματοποίηση στο τελικό. Τόσο η αισθητική δραστηριότητα, όσο και η λογική λειτουργούν σύμφωνα με έναν σκοπό: τη διασάφηση των ορίων πραγματικότητας· και βούληση είναι η λειτουργία, που ενεργοποιεί το υποκείμενο να πράξει σύμφωνα με τις επιταγές του σκοπού αυτού. Η διαίρεση του νου σε κατηγορίες έχει αφετηρία την σκέψη του Αριστοτέλη. Ο εισηγητής της λογικής επιστήμης πρότεινε τον διαχωρισμό των αρχών του νου, σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους σε θεωρητικό, πρακτικό και ποιητικό. Ο νους, στο θεωρητικό επίπεδο επεξεργάζεται συλλογισμούς που οδηγούν σε περιγραφές γεγονότων, στο πρακτικό, συλλογισμούς που οδηγούν σε ηθικές αξιολογήσεις ενώ στο ποιητικό, συλλογισμούς που αποσκοπούν στη δημιουργία καλλιτεχνικών εκφράσεων και γενικότερα, ωφέλιμων έργων. Ο Benedetto Croce στο έργο του Estetica, σημειώνει ότι οι δύο μορφές του θεωρητικού πνεύματος η αισθητική εποπτεία και η λογική αποτελούν διαφορετικές, πλην ισότιμες μορφές γνώσης: κάθε έννοια περιέχει μία πλευρά αισθητική. Ως γνώση, η αισθητική εποπτεία δεν έχει ανάγκη λογικής επιβεβαίωσης· αντίθετα, η λογική επιβεβαίωση κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και αναλύει αισθητικές πληροφορίες για να κατανοήσει τους νόμους που διέπουν το περιβάλλον. Ο πρώτος βαθμός του θεωρητικού μας νου, επομένως, χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους αποσαφήνισης των εισερχόμενων πληροφοριών, προκειμένου να δημιουργήσει και να μεταδώσει επικοινωνιακά μία μορφή. Το ερώτημα εδώ είναι εάν η αισθητική εποπτεία, περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να γίνουν κατανοητά και να γενικευθούν κατά τον ίδιο τρόπο. Οι θεωρητικές βάσεις για την ανάδειξη ενός καθολικού κριτηρίου που επιβεβαιώνει την ομοιογένεια των αισθητικών γνώσεων τέθηκαν από τον David Hume. Ο Hume διαπίστωσε ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα έμφυτο προγνωστικό κριτήριο, το οποίο μας επιτρέπει να προσλαμβάνουμε τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας. Διαμέσου της Συμπάθειας (empathy) όπως ονόμασε ο Hume την ενέργεια αυτή του νου, αλληλεπιδρούμε με τον συναισθηματικό κόσμο των συνανθρώπων μας, ακόμη και όταν δεν έχουμε ίδια γνώση των εμπειριών τους. Πρόκειται για έναν ενσυναίσθητο τρόπο επικοινωνίας, βασισμένο στην -κατά κύριο λόγο- ανάμνηση βιωμάτων καταγεγραμμένων στην προ-λογική περιοχή της εμπειρίας μας. Σήμερα η γενετική έχει ερμηνεύσει τη δυνατότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων ως ειδική εκδήλωση ενός έμφυτου αλτρουισμού, ο οποίος είναι προγραμματισμένος να προσανατολίζει το θυμικό προς ό,τι ωφελεί το είδος μας, ενώ η νευροβιολογία ερευνά το ενδεχόμενο ύπαρξης εγκεφαλικών δομών που επεξεργάζονται και ενσωματώνουν τις ηθικές αξίες διαμέσου διαδικασιών ανταλλαγής-αφομοίωσης συμπεριφορών. Είναι επομένως, το συναίσθημα ενδιάθετος τρόπος επικοινωνίας; Παρόλο που ο Hume υπέθεσε ορθά μία προλογική λειτουργία, στην οποία «απευθύνεται η σκέψη», δηλαδή μία λειτουργία που προϋπάρχει και επιβεβαιώνει κάθε εννοιολογική αρχή, στην συνέχεια συνέδεσε αυτή την λειτουργία όχι με προλογικά χαρακτηριστικά, δηλαδή γνώσεις, αλλά με συναισθηματικές ποιότητες, δηλαδή ψυχολογικά αποτυπώματα εμπειριών. Δεν είναι ωστόσο το συναίσθημα ό,τι μεταδίδει την ενσυναίσθηση, αλλά η αισθητική εποπτεία. Συναισθηματικές εκδηλώσεις παρατηρούνται και σε άλογα είδη, συνδεδεμένες μάλιστα με συγκεκριμένες εμπειρίες ωφέλιμων ή μη ωφέλιμων καταστάσεων. Σε καμία περίπτωση ωστόσο αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι να δυνατόν να γενικευθούν μεταξύ των ζώων, να αποτελέσουν δηλαδή γνώση. Το συναίσθημα δεν λειτουργεί ως παραγωγός αισθητικών γνώσεων, ούτε ως γνωσιακός αναμεταδότης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων, αλλά μάλλον ως λειτουργικός εκδείκτης του γεγονότος της αισθητικής εποπτείας. Συνοψίζουμε λοιπόν, αναφέροντας ότι με τον όρο αισθητική εποπτεία, φιλοσοφικά, συχνά εννοούμε την άμεση επιβεβαιωμένη εμπειρία, η οποία δεν χρειάζεται την λογική ανάλυση προκειμένου να αποκτήσει καθολική ισχύ: η βεβαιότητα για τον χρόνο, τον χώρο, τη μορφή των αντικειμένων, προέρχεται από παραστάσεις του νου που έχουμε σχηματίσει διαμέσου αισθητικής εποπτείας της πραγματικότητας, δηλαδή γνώσης των μορφών. Σύμφωνα με τον Croce, η λογική, όπως και η αισθητική εποπτεία, αποτελούν κατηγορίες του θεωρητικού μας νου. Η αισθητική εποπτεία αφορά στην ατομική στιγμή, ενώ η λογική στην καθολική. Αντίστοιχα, η βούληση και η ηθική, αναφέρονται στο πρακτικό επίπεδο του νου, και λειτουργούν η πρώτη ατομικά και η δεύτερη καθολικά. Η ατομικότητα του πρακτικού νου, της βούλησης, κατά τη γενίκευσή της, παράγει ηθική. Το γεγονός ότι τα κίνητρα των πράξεών μας μπορούν να αναλυθούν εννοιολογικά, να επιβεβαιωθούν διασκεπτικά ως προς το κύρος, την καθαρότητα και την αποτελεσματικότητά τους, είναι δηλωτικό του ότι η πρακτικότητα αλληλεπιδρά με τη λογική· πρόκειται για μία αλληλεπίδραση τόσο έντονη, ώστε κάθε διαχωρισμός της βούλησης από τη λογική, του σκοπού από τη γνώση που συνεπάγεται η ενέργειά της, να καθίσταται δυσχερής. Γιατί; Ο νους χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, προκειμένου να εξυπηρετεί κατ’ αρχήν, τις ανάγκες της στιγμής. Αυτή η λειτουργία, παρόλο που αποτελεί a priori προδιάθεση, η οποία προηγείται κάθε σκοπού, εντούτοις αποτελεί ταυτόχρονα και σκοπό. Καταλήγουμε επομένως στο πρώτο συμπέρασμα, ότι η τάση του ανθρώπου να θέτει σκοπούς, αποτελεί παρακλάδι του ίδιου κορμού από τον οποίο προέρχονται οι φυσικές προδιαθέσεις. Και δεν θα ήταν δύσκολο να απαντούσαμε στο πώς η τάση αυτή μπορεί να συμπλεύσει με τη νοητότητα, εάν εξειδικεύαμε το ερώτημα από το γενικό στο ειδικό. Λέμε λοιπόν ότι, σημασία δεν έχει η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο νους, ούτε η προέλευσή της, αλλά η επεξεργασία της: αντίθετα με τα άλογα είδη, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρεί και να αναγνωρίζει τα δεδομένα των παρατηρήσεών του. Παρατηρώντας τον εαυτό του ως ειδικό μέρος του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι αυτόνομος ως προς το να σκέπτεται, να προβλέπει, να κρίνει, να θέτει σκοπούς και να πράττει. Η εμπειρία είναι η στέρεη βάση των αισθητικών προσλήψεων, των λογικών προβλέψεων και της βουλητικής πρακτικότητας, της ίδιας της ηθικής: διαμέσου των αποτελεσμάτων των μετρήσεων των φυσικών φαινομένων αναγνωρίζουμε τις ποιότητες, τις διαστάσεις και τις δυνάμεις της ύλης και κατανοούμε το περιβάλλον. Τι είναι όμως η ύλη και κατ’ επέκταση το περιβάλλον; Ύλη είναι η εμπειρία της αλληλεπίδρασης των δυνάμεων της περιρρέουσας ενέργειας στον τρισδιάστατο χώρο και μονοδιάστατο προς τα εμπρός χρόνο, τα συγχρονισμένα αποτελέσματα των οποίων αναγνωρίζουμε διαμέσου των αισθήσεών μας ως μορφές. Ό,τι λοιπόν δίνει υπόσταση στην ύλη είναι ο τρόπος με τον οποίο την προσλαμβάνουμε αισθητικά· και ο τρόπος με τον οποίο συσχετίζουμε τα αποτελέσματα των αισθητικών προσλήψεων είναι η λογική. Κατέχουμε επομένως την καθαρή γνώση των πραγμάτων; Αυτό είναι αδύνατο να συμβαίνει, δεδομένου ότι η φύση μας έχει εφοδιάσει με πρωταρχικά με μηχανισμούς παραγωγής γνώσεων μόνο χρήσιμων για την επιβίωσή μας. Η υπό όρους επαφή μας με τη γνώση, περιχαρακώνει τα όρια της εμπειρίας μας: μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύλη που μας περιβάλλει και για τον νου μας, δεδομένου ότι βιώνουμε τα αποτελέσματα της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης. Η γνώση επομένως, ορίζεται και ορίζει την εμπειρία: την εμπειρία των αισθητικών μορφών, και την εμπειρία των εννοιών. Και η ειδική κατηγορία του νου που μας ωθεί να μεταβάλλουμε τις δυνάμεις του περιβάλλοντος σύμφωνα με τις επιδιώξεις μας είναι η βούληση, η οποία στη γενίκευσή της παράγει ηθική. Επομένως η βούληση καθοδηγεί την εμπειρία μας να κατακτά ό,τι είναι χρήσιμο για το συμφέρον του ατόμου και κατ’ επέκταση του είδους. Και πώς ο άνθρωπος οριοθετεί τα τις γνώσεις του; Οι νόμοι των φαινομένων, δεν είναι παρά τα αισθητικά αποτελέσματα των ενορατικών βεβαιοτήτων προς ορισμένες αρχές, οι οποίες μας φαίνονται αδιαπραγμάτευτες: η εναλλαγή ημέρας-νύχτας, η εναλλαγή των εποχών, η πορεία του χρόνου προς τα εμπρός, αποτελούν εμπειρικές επιβεβαιώσεις που αποδεχόμαστε, προκειμένου να προδιαγράψουμε τις ζωές, τα έργα μας και να περιχαρακώσουμε τα όρια των βουλήσεων και των πράξεών μας. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η νόηση ανατρέπει αυτούς τους κανόνες θέτοντας τη λογική υπεράνω της αισθητικής εποπτείας; Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να είναι βέβαιη για τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου μέσα στον οποίο υπάρχουμε και κινούμαστε. Ο χρόνος, παρόλο που είναι σχετικός, εντούτοις η κίνησή του γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας ως σταθερή, με μονογραμμική πορεία προς τα εμπρός∙ λειτουργεί δηλαδή, η κίνηση στον χρόνο, ως κριτήριο εντοπισμού της θέσης μας στον τρισδιάστατο χώρο· απαντά, επομένως ο υπολογισμός του χρόνου, στο ερώτημα πότε, σε σχέση με το ερώτημα που∙ και αντίστροφα: ο υπολογισμός του χώρου απαντά στο ερώτημα που, σε σχέση με το πότε. Η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου είναι -πέρα για πέρα- πραγματική, όσο πραγματική είναι η κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Πρόκειται για μία αλήθεια η οποία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τις αισθήσεις, αλλά μόνον από τη λογική. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αισθητικά την σχετικότητα του χώρου και του χρόνου∙ ενός χρόνου που στρεβλώνεται, που δεν έχει αρχή, τέλος, που κινείται προς κάθε κατεύθυνση∙ και αντίστοιχα ενός χώρου αεικίνητου, ασταθή, και άμορφου. Πώς μπορεί να περιγραφεί μία τέτοια πραγματικότητα; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί· και δεν μπορεί, γιατί, η αισθητική εποπτεία μας είναι κατασκευασμένη να αναγνωρίζει μόνο τρισδιάστατες μορφές. Η διαπίστωση ότι ο νους έχει την τάση να υπερβαίνει τα στενά δεσμά της αισθητικής εποπτείας, αν και φιλοσοφικά παραπέμπει στις πλατωνικές Ιδέες και το παράδειγμα του Σπηλαίου, εντούτοις ωθεί προς μία κατεύθυνση εντελώς διαφορετική από εκείνη της μεταφυσικής: στην κατεύθυνση μιας απαίτησης για διεύρυνση των ορίων της αισθητικής εποπτείας υπό την κατεύθυνση των λογικών συμπερασμάτων. Μπορεί, ωστόσο, ο άνθρωπος να υπερβεί τα εμπειρικά όρια των αισθητικών πληροφοριών και να κατανοήσει την βαθύτερη πραγματικότητα της εννοιολογικής γνώσης; Συνδυάζοντας αισθητικές μορφές, η φαντασία μπορεί να σχηματίζει ό, τι σύνθεση επιθυμεί: απλή, πολύπλοκη, αλλόκοτη, υπερβολική, ακόμη και νοσηρή ή αποτρόπαιη, αρκεί η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί να προέρχεται από το περιβάλλον της επιβεβαιωμένης αισθητικής εποπτείας. Πέρα από αυτά τα όρια, ο νους μας δεν μπορεί να αναγνωρίζει, να φαντάζεται, να συλλογίζεται. Πώς όμως η -επίσης ασύλληπτη για το νου μας- έννοια του απείρου γινόταν κατανοητή αιώνες πριν ανακαλυφθεί η θεωρία της σχετικότητας; Η κατανόηση της έννοιας του απείρου δεν αφορά στην εμπειρία της πραγματικότητας, αλλά στον τρόπο τακτοποίησης και υπολογισμού των όρων της με βάση τη οργάνωση συγκεκριμένων αισθητικών σημείων που αντιστοιχούν στη λογική γνώση: των αριθμών και των συμβόλων τους. Από τη μαθηματική σύνθεση εξαρτάται η λογική πορεία προς την απόδειξη. Όλοι οι αριθμοί εκφράζονται σύμφωνα με τα κριτήρια που εμείς επιλέγουμε. Μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε άπειρους αριθμούς; Η απάντηση είναι όχι. Ο νους μας δεν είναι προγραμματισμένος να αποσαφηνίζει αισθητικά το άπειρο, επομένως δεν μπορεί ούτε να το φαντάζεται. Τότε, εφόσον δεν μπορούμε να φανταζόμαστε το άπειρο και -ως εκ τούτου- να το εκφράζουμε αισθητικά, πώς είναι δυνατό να συζητάμε για αυτό; Το γεγονός ότι δεν έχουμε αισθητική γνώση της του άπειρου, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υποθέσουμε την ύπαρξή του. Επειδή η υπόθεση, ως διασκεπτική ενέργεια, αφορά καθαρά στην εννοιολογική γνώση, έπεται πως ό, τι υποθέτουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να το αποδεικνύουμε ή να το απορρίπτουμε, με βάση τη λογική. Πώς όμως ο θεωρητικός νους, μπορεί να λειτουργήσει κατευθείαν στο επίπεδο της λογικής, χωρίς προηγουμένως να έχει σχηματίσει το αισθητικό περίγραμμα, δηλαδή την μορφή του αποτελέσματος και της πορείας του προς αυτό; Η απάντηση είναι ότι το λογικό επίπεδο του νου μας μπορεί να υποθέσει χωρίς να μορφοποιήσει, εφόσον αντικαταστήσει τις αισθητικές μορφές με σύμβολα, με αισθητικο-λογικές παραστάσεις, που στην σύνθεσή τους μπορούν να περιχαρακώσουν λογικά τα όρια της ιδέας που υποθέτουμε. Οι παραστάσεις αυτές είναι οι αριθμοί και τα σύμβολά τους, ενώ η σύνθεσή τους είναι η μαθηματική πράξη. Είναι προφανές ότι η μαθηματική ανάλυση, εφόσον οδηγεί σε λογικά συμπεράσματα συνιστά γλώσσα, δηλαδή σύμβαση συνεννόησης, η οποία εξαρτάται από την ειδική γνώση των κανόνων της. Και πώς λειτουργεί η αισθητική γνώση στο επίπεδο αυτό; Η μαθηματική υπόθεση δεν περιέχει το προγνωστικό αισθητικό κριτήριο του αποτελέσματός της, επομένως, ουδόλως ενδιαφέρεται για την έκφραση. Η μαθηματική γλώσσα εικονοποιείται και αποτυπώνεται διαμέσου μορφών, η σύνθεση των οποίων γενικεύεται αναφορικά προς έναν συγκεκριμένο σκοπό: εκείνον της απόδειξης. Είναι επομένως, οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα αισθητικά μεταδοτές μορφές, προσανατολισμένες να ολοκληρώνουν την λογική απαίτηση. Και η βούληση δίνει την εντολή στον θεωρητικό νου να περιορίζει κάθε αυθορμητισμό, ώστε οι μαθηματικές μορφές να προσανατολίζονται μόνο προς τον λογικό σκοπό της απόδειξης. Παρόλο λοιπόν που οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα περιέχουν την αισθητική βεβαιότητα που παράγεται από την ενέργεια της απεικόνισής τους, σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνουν αισθητικά την γνώση του μαθηματικού αποτελέσματος. Η διασκεπτική ενέργεια, επομένως, όταν λειτουργεί μαθηματικά, δεν μπορεί να φανταστεί το αποτέλεσμά της, παρά μόνο να το διατυπώσει αριθμητικά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιοι οι αριθμοί, παρόλο που αναφέρονται στην πραγματικότητα, εντούτοις δεν αποτελούν πρωτογενείς μορφές ζώσας εμπειρίας, αλλά δευτερογενείς μορφές συμβάσεων διευθέτησής της, δηλαδή αναπαραστάσεις εμπειριών. Επομένως: δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα μαθηματικό αποτέλεσμα, παρά μόνο να οδηγηθούμε λογικά σε αυτό, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να έχουμε αισθητική γνώση των μαθηματικών υπολογισμών, αλλά μόνον αισθητική γνώση της εικονικής αναπαράστασής τους και εμπειρία της εφαρμογής των αποτελεσμάτων τους. Για παράδειγμα: όταν σκέφτομαι την πράξη 2 x 2 = 4, κατανοώ τον υπολογισμό, συμπεραίνω λογικά ότι με τον ίδιο τρόπο 4 x 4 = 16 και, κατ’ επέκταση, φαντάζομαι την εφαρμογή της αρχής του πολλαπλασιασμού σε ολόκληρο το φάσμα της εμπειρίας μου· μπορώ μάλιστα λειτουργώντας αντίστροφα, να φανταστώ τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης. Παρόλο όμως, που, σε αλληλεπίδραση με τη βούληση μπορώ να προσανατολίσω τη λογική μου στην αποκάλυψη και άλλων μαθηματικών αναλογιών, δεν μπορώ να διαισθανθώ το αποτέλεσμά τους, παρά μόνο να το υπολογίσω, να το συσχετίσω δηλαδή με αντίστοιχες αναλογίες και να το διατυπώσω-περιγράψω με βάση τη μαθηματική απεικόνιση. Το ερώτημα είναι εάν, στον μαθηματικό συλλογισμό περιορίζεται η χρησιμότητα της εκφραστικής δραστηριότητας σε ένα σημείο καθαρά απεικονιστικό, και είναι η βεβαιότητα του συμπεράσματος ό, τι ρυθμίζει τις βουλήσεις των υποκειμένων προς την κατεύθυνση της μεταβολής της πραγματικότητας. Ο νους υποθέτει ένα αποτέλεσμα και πηγαίνει προς αυτό, όχι βάσει μορφών ή εκφράσεων, αλλά βάσει αποδεικτικών κανόνων: οι μαθηματικοί κανόνες, σε αντίθεση με τους κανόνες της λογικής που προϋποθέτουν την αλήθεια του κριτηρίου της αισθητικής εποπτείας, μπορούν να προχωρήσουν σε λογικές συνθέσεις και ανασυνθέσεις, χωρίς να γνωρίζουν ενορατικά την πορεία προς το αποτέλεσμα. Το έλλειμμα της αισθητικής βεβαιότητας όπως είπαμε, αναλαμβάνουν οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα, τα οποία προσλαμβάνονται από το νου ως καθολικά αναγνωρισμένες ποιότητες, ως γλώσσα. Απομακρύνοντας την φιλοσοφία από τον παλιό θεωρητικό μανδύα των κατηγοριών μπορεί, ο καθαρός νους, να θέσει τα θεμέλια για μία νέα βάση, η οποία θα αντέχει στα συμπεράσματα της μαθηματικής σχετικότητας. Μία τέτοια κατεύθυνση θα απομάκρυνε την αισθητική αλλά και την ηθική φιλοσοφία από τον από τον εφιάλτη της αποπραγματοποίησης. Πράγματι λοιπόν, η επιστημονική γνώση μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή λογικών συμπερασμάτων ανεξάρτητα και όχι δίπλα στην αισθητική εποπτεία, όπως μέχρι σήμερα παραδέχεται η φιλοσοφία. Η αισθητική εποπτεία, παρόλο που αποτελεί ανεξάρτητη μορφή γνώσης, δεν μπορεί να δημιουργήσει μορφές πέρα από τα όρια των αισθήσεων, επομένως δεν μπορεί να ακολουθήσει τις επιστημονικές αρχές. Ωστόσο, το ότι η λογική υπερισχύει των αισθήσεων -βάζοντας έτσι ερωτηματικό στα όσα μέχρι σήμερα συζητάμε σε φιλοσοφικό επίπεδο γύρω από την αισθητική εποπτεία- δεν είναι ενδεικτικό του γεγονότος, ότι η φιλοσοφία έχει πάψει πλέον στην ολότητά της, να αποτελεί την θεωρητική μήτρα της επιστήμης. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο που έχουμε ήδη αναφερθεί, ως σημείο κορύφωσης της διαμάχης μεταξύ μονισμού και δυϊσμού, δόθηκε κυρίως από φιλοσόφους, Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανούς υλιστές, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που η φιλοσοφία πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία, επανεκκινώντας τις αρχές της επινοώντας νέες κατηγορίες ή νέους συσχετισμούς κατηγοριών, με βάση τα αδιαπραγμάτευτα πορίσματα της επιστήμης. Υποστηρίζουμε το σημείο αυτό ανατρέχοντας δειγματοληπτικά σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις επιστημόνων, ο εννοιολογικός προσανατολισμός των οποίων εμπίπτει και στην μελέτη του φάσματος των φιλοσοφικών προοπτικών. Ξεκινάμε με την παραδοχή του βιολόγου-ζωολόγου Nikolaas Tinbergen (1907-1988), ότι η ηθολογία, ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων και των ανθρώπων, δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει τις συμπεριφορές πέρα από τα όρια των φυσικών καταβολών μας. Αποφεύγοντας τη θετικιστική προοπτική και ανοίγοντας ένα μονοπάτι συνεργασίας μεταξύ θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών, ο Ολλανδός ζωολόγος παραδέχεται ότι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο -το οποίο πρέπει να εξεταστεί σε σχέση με την εξελικτική θεωρία- αφορά στους κλάδους της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και εν γένει των ανθρωπιστικών επιστημών. Ωστόσο, συμπληρώνουμε εδώ, ότι παρόλες τις γενικές αρχές τους, βιολογία και θετικές επιστήμες δεν μπορούν να εισδύσουν στον πυρήνα της ατομικότητας καθενός. Σε όλα τα βιολογικά είδη, η μελέτη της ατομικής αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αρκετή ώστε να συναχθούν συμπεράσματα αντιπροσωπευτικά για το σύνολο του είδους. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι η ατομικότητά του αποτελεί ξεχωριστή, προσωποποιημένη παρουσία, συνειδητά ολοκληρωμένη ψυχική, σωματική και νοητική οντότητα. Έργο δε, της ανθρώπινης ατομικότητας είναι η παραγωγή γνώσεων, με βάση το προσωπικό αισθητήριο και η μετάδοσή της στο περιβάλλον της ομάδας. Το γεγονός ότι η ομάδα μπορεί να αναγνωρίζει την αλήθεια των ατομικών γνώσεων και να θεμελιώνει στην βάση της καθολικές εννοιλογικές αρχές, αποτελεί πάγια φιλοσοφική θέση γύρω από το γεγονός ότι οι συμπεριφορές, δεν προϋπάρχουν του νου, αλλά εξελίσσονται, η δε ομοιότητά τους δεν οφείλεται σε μία ακαθόριστη λογική οντότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ατομική υπόσταση του προσώπου που σκέπτεται και βούλεται, αλλά εξελίσσεται επιλεκτικά μέσα από συνειδητές διεργασίες επιβιωμάτων και αναβιώσεων. Η θέση τουTinbergen και στην επικαιροποιείται και επαληθεύεται σαράντα περίπου έτη μετά από τον Ζωολόγο Richard Dawkins. Αναφερόμενος κυρίως στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ Ηθολογίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών ο Dawkins επισημαίνει ήδη από τις πρώτες γραμμές του έργου του Εγωιστικό Γονίδιο, την αναγκαιότητα συνεργασίας μεταξύ των δύο παραπάνω κλάδων, σημειώνοντας ότι οι Θετικές Σχολές των Πανεπιστημίων, δεν καταπιάνονται με τη φιλοσοφική αξία της Ζωολογίας· και αντίστροφα, ότι οι Σχολές των Ανθρωπιστικών Επιστημών δεν αναφέρονται στα συμπεράσματα της σύγχρονης επιστήμης. Ίσως λοιπόν, το γεγονός ότι η μελέτη λογικών συμπερασμάτων σύμφωνα με το εννοιολογικό κριτήριο της επιστήμης, στην εξέλιξή του δημιουργεί μία νέα ανάγκη εξισορρόπησης του προλογικού-αισθητικού και λογικού επιπέδου του νου μας, αρχικά όχι με βάση την κατανόηση των μορφών, αλλά της δημιουργίας ενός κοινωνικο-πολιτισμικού περιβάλλοντος, ικανού να υποδεχτεί απροκατάληπτα και χωρίς πολιτισμικό δέος, τις επιστημονικές αλήθειες. Μπορεί κάτι τέτοιο να καταστεί εφικτό; Εφόσον η ανθρώπινη διάνοια μπορεί να ξεπερνά την εμπειρία της υπολογίζοντας διαστάσεις πέρα από τα όριά της, σημαίνει ότι είναι προγραμματισμένη από τη φύση να λειτουργεί στο επίπεδο αυτό. Και ο νους μας, όντας αρχή που αυτοκαθορίζεται αλλά και εξελίσσεται, αποτελεί το αίτιο των προβλημάτων που θέτει στον εαυτό του. Άλλωστε οι φιλοσοφικές κατηγορίες όπως τις έχουμε κατατάξει σε αισθητική, λογική, ατομική-βουλητική και ηθική, είναι όροι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του φιλοσοφικού συστήματος και όχι το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα. Παρόλο λοιπόν που φαίνονται πεπερασμένες και οικουμενικές, οι λογικές λειτουργίες υπόκεινται στις αρχές της οργάνωσης και δημιουργούν απεριόριστους αριθμούς ειδικών ταξινομήσεων. Ολοκληρώνουμε λοιπόν αφήνοντας ανοικτή την παρακαταθήκη των Tinmbergen και Dawkins και την από κοινού επισήμανσή τους, όσον αφορά στην προσέγγιση της Επιστήμης από την Φιλοσοφία και αντίστροφα. Η επισήμανση-πρόταση αυτή αφορά στην εξέταση του ρόλου των συμπερασμάτων της επιστήμης ως κριτηρίου διαμόρφωσης συμπεριφορών, αλλά και διεύρυνσης των ορίων του νου, σε μία ολότελα διαφορετική βάση από αυτές που έχουν ακολουθηθεί μέχρι σήμερα: στη βάση της δημιουργίας νέων ευκαιριών για φυσική επιλογή. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1) Γρηγόρης Γκιζέλης, Το πολιτισμικό σύστημα, ο σημειωτικός και επικοινωνιακός χαρακτήρας του, εκδόσεις Γρηγορόπουλος, Αθήνα, 1980. 2) Benedetto Croce, Estetica come scienza dell’ espressione e linguistica generale, Adelphi, Milano, 2005 (seconda edizione). 3) Dawkins Richard, Το εγωιστικό γονίδιο, μετάφραση-επιμέλεια-εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, Μαργαρίτης Λουκάς, Τσουκαλαδάκης Αθανάσιος, φιλολογική επιμέλεια Μπουκάλας Παντελής, εκδόσεις Σύναλμα, Αθήνα, 1988. 4) Hume David, Κείμενα αυτοβιογραφικά, γνωσιολογικά, ηθικά, μετάφραση Μ. Γούναρη, Χ. Μησοπούλου, εισαγωγή-επιμέλεια Μαρία Πουρνάρη, εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, 2006. 5) Victor Kraft, Ο κύκλος της Βιέννης και η γέννηση του νεοθετικισμού, εκδόσεις Γνώση, Αθήνα, 1986. 6) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Ηθική φιλοσοφία, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄ έκδοση, Αθήνα, 1997. 7) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Οι πέντε εποχές της φιλοσοφίας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄έκδοση, Αθήνα, 1997. 8) Nikolaas Tinbergen et al, Ηθολογία, «Επιστημονική Σκέψη 1900-1960», επιμέλεια R. Harré, μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 1982. 9) Windelband W., Heimsoeth H., Εγχειρίδιο της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Β΄ Τόμος. «Η Μεσαιωνική Φιλοσοφία - η φιλοσοφία της Αναγέννησης - η φιλοσοφία του Διαφωτισμού», μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, Γ΄ ανατύπωση, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 2003. 10) John Z. Young, Ο εγκέφαλος και οι φιλόσοφοι, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Μετάφραση Μυρτώ Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1991. (shrink)

In this paper, I describe some of what I take to be the more interesting features of friendship, then explore the extent to which other virtues can be reconstructed as sharing those features. I use trustworthiness as my example throughout, but I think that other virtues such as generosity & gratitude, pride & respect, and the producer’s & consumer’s sense of humor can also be analyzed with this model. The aim of the paper is not to demonstrate that all moral (...) virtues are exactly like friendship in all important respects, but rather to articulate a fruitful model in which to explore the virtues. Section 2 explores the relational nature of friendship, drawing on Aristotle’s discussion of friendship in the Nicomachean Ethics. Section 3 catalogues four motivations for taking seriously the friendship model of virtue. Section 4 applies the friendship model in depth to the virtue of trustworthiness. (shrink)

Buck-passers about value accept two theses about value, a negative thesis and a positive. The negative thesis is that the fact that something is valuable is not itself a reason to promote or appreciate it. The positive thesis is that the fact that something is valuable consists in the fact that there are other reasons to promote or appreciate it. Buck-passers suppose that the negative thesis follows from the positive one, and sometimes insist on it as if it is the (...) central part of their view. But as I'll explain here, what we say about the negative thesis is orthogonal to what we say about the positive one. (shrink)

This paper brings together two erstwhile distinct strands of philosophical inquiry: the extended mind hypothesis and the situationist challenge to virtue theory. According to proponents of the extended mind hypothesis, the vehicles of at least some mental states (beliefs, desires, emotions) are not located solely within the confines of the nervous system (central or peripheral) or even the skin of the agent whose states they are. When external props, tools, and other systems are suitably integrated into the functional apparatus of (...) the agent, they are partial bearers of her cognitions, motivations, memories, and so on. According to proponents of the situationist challenge to virtue theory, dispositions located solely within the confines of the nervous system (central or peripheral) or even the skin of the agent to whom they are attributed typically do not meet the normative standards associated with either virtue or vice (moral, epistemic, or otherwise) because they are too susceptible to moderating external variables, such as mood modulators, ambient sensibilia, and social expectation signaling. We here draw on both of these literatures to formulate two novel views – the embedded and extended character hypotheses – according to which the vehicles of not just mental states but longer-lasting, wider-ranging, and normatively-evaluable agentic dispositions are sometimes located partially beyond the confines of the agent’s skin. (shrink)

Gossip is often serious business, not idle chitchat. Gossip allows those oppressed to privately name their oppressors as a warning to others. Of course, gossip can be in error. The speaker may be lying or merely have lacked sufficient evidence. Bias can also make those who hear the gossip more or less likely to believe the gossip. By examining the social functions of gossip and considering the differences in power dynamics in which gossip can occur, we contend that gossip may (...) be not only permissible but virtuous, both as the only reasonable recourse available and as a means of resistance against oppression. (shrink)